Dag 13

Dag 11. Williams - Seligman.
Vandaag dan eindelijk de Grand Canyon!
Eerst Belgennieuws: Belg 1, gecoached op de basisvaardigheden motorrijden wil alleen maar meer over bergen rijden, is van plan om de siërra Nevada mee te nemen naar België: Vlaams Bergske.
Belg 2, heeft behalve een pijl-in-oog probleem ook een spreekprobleem, zijn snor loopt, voor zijn mond langs over in zijn baard. Ik kan hem niet verstaan, omdat ik niet zie dat hij praat en niet direct snap waar het geluid vandaan komt. Bij het eten en drinken zorg ik ervoor dat ik niet naast hem zit, alles gaat in die snor-baard zitten, die hij na consumptie kamt met een kammetje uit het jaar Kruik.
Belg 3 heeft ons weer in diverse bijna-situaties gebracht, op en afstappen tijdens het rijden, plotseling remmen, wisselen van rijstrook terwijl dat is verboden etc. De tourleiding is blij dat we zonder kleer- en motorscheuren zijn gearriveerd.
Belg 4 heeft inmiddels een hert nagebootst met 2 dorre takjes achter zijn oren en verstoppertje gespeeld in de Grand Canyon.
Belg 5 heeft per dag ongeveer 300 foto's gemaakt; in de Grand Canyon heeft hij een helikoptervlucht gemaakt. Voorafgaand heeft hij eerst 10 minuten staan springen van opwinding en heeft daarna van elk helikopteronderdeel minutieus foto's gemaakt.

Vandaag dus van Williams naar Seligman.
We reden om 7 uur weg, om vóór de Grand Canyon nog een film in Imax te kijken op het vliegveld. John en ik hebben geen helikoptervlucht geboekt. Ik heb behoorlijk hoogtevrees en heb het niet zo op die dingen, teveel films gezien waarbij ze tegen rotsen vliegen en brandend neerstorten.
De Imax film, over de Grand Canyon uiteraard, was prachtig. Beelden van posities die wij nooit zullen innemen om GC te bekijken, werkelijk schitterend.
Daarna namen alle Belgen een helikoptervlucht. Ze zaten bij elkaar in één helikopter, volgens één van de Nederlanders (ik niet) een overzichtelijke situatie. Bij een crash waren ze zo eenvoudig te identificeren. Gelukkig kunnen Belgen zulke humor wel waarderen.
Tijdens deze vlucht hebben wij geStarbuckt, een korte wandeling over het vliegveld gemaakt en een Sudoku opgelost.
Daarna naar het National Park Grand Canyon. Superdure entree $55 pp.
De tourleiding had 4 Vista Points uitgezocht, waar we steeds zo'n 15 minuten bleven.
We waren stil van bewondering, wat een overweldigend natuurschoon.
De GC is een zeer brede en diepe kloof in het noorden van de Amerikaanse staat Arizona. De Canyon is ongeveer 1600 meter diep, 350 kilometer lang en heeft een breedte van tussen de 6 en 29 kilometer. De Grand Canyon is ontstaan doordat de Coloradorivier de bodem uitsleep. De bron van de Colorado rivier ligt erg hoog, namelijk op 3000 meter. Hierdoor stroomt de rivier sneller dan andere rivieren. Door de grote kracht van de rivier is er in 10 miljoen jaar tijd een diepe kloof ontstaan, een 'grand canyon'. In de Grand Canyon kan je goed zien dat de wereld door de jaren heen steeds veranderde. Dat zie je aan de horizontale strepen in de wanden van de Grand Canyon. Elke streep stelt een periode in de geschiedenis voor. De GC is ongeveer 17 miljoen jaar oud!


De landsverdediging in Arizona.
Even een stukje Gerda-geschiedenis ( heeft de geschiedenisboekjes niet gehaald maar wel leuk om te weten, zeker omdat je bij mijn geschiedenisverhalen nooit helemaal zeker weet of alles waar is ;-) ) :
Eind 19e eeuw werd in de staat Arizona land verdeeld. Je hoefde er niet voor te betalen, je hoefde het slechts te bewerken en ontginnen. Door de bebouwing had je zelf inkomsten, en de staat had graan, tarwe, groente, kortom: voedsel om de Amerikanen te voeden.
Op een grote kaart werden gebieden (vierkante stukken) getekend en wie het eerst een vlaggetje plantte op een stuk, kreeg het in handen.
Ralph Camerons plantte zijn vlaggetje in perceel 13. De man naast hem plantte zijn vlag in perceel 12 en zei: " nou buurman, knap gedaan, je hebt je vlag geplant in een hele grote stapel stenen", en lachte hem hard uit. Waarop Cameron onbewogen gezegd schijnt te hebben: Ali Baba is er rijk mee geworden.
Jaren later verklaarde Roosevelt de Grand Canyon tot Nationaal Park en de staat Arizona kocht de grond van Cameron voor een geheim miljoenenbedrag. Cameron heeft toen even zijn buurman van perceel 12 gebeld ;-)
Tevens bedong Cameron dat alle toeristische activiteiten door hem uitgebaat moesten worden. Tot op de dag van vandaag zijn Camerons' kleinzonen eigenaar van alle hotels, restaurants en campings in de Grand Canyon.

Na een dik uur GC verlaten en met de motoren scheuren over Route 66! Daar waar iedere motorrijder ter wereld over gereden wil en moet hebben.
Ons hotel stond in Seligman, een stadje waar de Route 66 doorheen loopt.
In de jaren 70 heeft de staat Arizona besloten dat de route omgelegd moest worden. Niet meer door de stadjes, maar erlangs, met nieuwe snelwegrijbanen. Gevolg: alle stadjes aan de voormalige Route 66, waaronder ook Seligman, raakten hun inkomsten kwijt. Er kwam geen hond meer voor benzine, banden, koffie, lunch en souveniers.
Angel Delgadillo, we hebben hem ontmoet, had een barbiershop die ook verminderde klandizie had. Hij heeft zich met hart en ziel ingezet om de Route weer authentiek te krijgen en met veel inzet, lobbyen en doorzettingsvermogen is hem dat gelukt.
Een geluk voor de Middenstand van Seligman en andere plaatsen op de historische route.
'S avonds hadden we een BBQ naast ons hotel. De tourleiding had een "op-zijn-retour-duo" uitgenodigd ter muzikale omlijsting. Ik heb ze bekeken, beoordeeld en te licht bevonden. Twee mannen van +/- 65 jaar, met een buik als Frans Duits en het stemgeluid van Rod Steward in de kleding van de Tokkies.
Maar, te vroeg geoordeeld, ik moest bakzeil halen. Ze hadden beiden een gitaar, speelden bijna alles, ook op verzoek en zongen zuiver, wél met Rod Steward stem. Ze dronken als André Hazes, dus na 2 uur was het niveau wel afgezakt. Maar het eten was heerlijk, de muziek én de avond.
Want, wat bleek? De tourleiding geeft iedere tour een award aan de leukste, liefste, beste motorrijders van de tour. En dat waren John en ik, en niet die Belgen die toch voor genoeg sensatie hebben gezorgd! We kregen een origineel Route 66 bord, met daarop,de handtekening van Angel Degadillo. We waren er stil van. Na nog wat napraten, snel onze mandjes opgezocht want de volgende dag moest er om half 8 worden gereden.