Chersonissos

Chersonissos 11-25 juli 2014
John, Gerda, Julia, Lisette

11 juli 2014
Onze reis naar Chersonissos op Kreta, start op 11 juli 00.30 uur.
Op dat moment zit ik nagelbijtend te wachten op Julia en Lisette. Omdat we om 01.00 uur richting Schiphol gaan (vlucht HV 1371 om 05.20) hebben de meiden bedacht dat ze niet gaan slapen, maar nog richting Meppel-centrum gaan, het is immers Donderdag Meppeldag.
Om 00.30 uur zijn ze nog niet terug. John maakt zich niet druk: we gáán gewoon om 01.00 uur, klaar óf niet klaar.
Zo werkt dat niet bij vrouw Gerda; ik heb nog zeker 10x uit het raam gekeken totdat ze er eindelijk aankwamen.
Vól met verhalen over knappe jongens en gespierde lijven vertellen we dat we over 5 minuten al gaan. Na een dep-sessie om het zweet na het harde fietsen eraf te krijgen zonder de make-up te ruïneren, vertrekken we inderdaad om 01.00 uur militaire tijd.
Verwachte tijd op Schiphol: 02.30 uur, en ondanks een stortbui mét ernstig onweer (op bepaalde momenten in de bui zagen we niets meer, de banden van de auto konden zoveel water nauwelijks verwerken), kwamen we om 02.40 uur aan bij Park-Fly ( een nieuwe vinding van John).
Op een vervallen bloemenveiling-industrieterrein in Aalsmeer was een parkeerplaatsje in een schemerige loods gevestigd, waarbij je je moest melden bij een troosteloos loket waarvan het schuifraampje niet meer heen of weer wilde en de medewerker uiteindelijk maar naar buiten stapte.
Julia vond het luguber en zag overal schimmen, dieven en landlopers. De autosleutel moesten we afgeven en ik kon nog net John attenderen om vooral toch de huissleutel van de sleutelbos te halen.
Vervolgens bracht de man ons, in een roestige hobbelbus, al bellend (niet hands-free maar hand-free), nog steeds in noodweer via slinkse wegen naar Schiphol.
Alwaar we heelhuids, inclusief koffers om 14.55 uur op het vertrekbord stonden te turen.
We checkten zelf in, ons beseffend dat hierdoor weer een werkloze te betreuren was, en konden met slechts nog onze handbagage, rustig een koffie drinken.
Om 05.10 uur zaten we in het vliegtuig (Boeing), we vertrokken uiteindelijk om 5.55 uur. Ik heb daar niets van gemerkt, mijn kerosine was op.
Na een vlekkeloze vlucht landden we op AirPort Iraklio, de allerlaatste koffers op de band waren de onze. Gelukkig hebben we de wachttijd gedood met het ons verbazen over de reismaterialen van onze medepassagiers. Er was zelfs één jongeman met rastahaar die 4 dozen als koffer had gekozen. Onze gedachten over de mogelijke inhoud hiervan raadde hij feilloos: even mijn cocaïne van de band halen....
Harry van de Sunweb stond niet zelf op ons te wachten, ondanks dat was het perfect geregeld en 3 kwartier later stonden we voor onze accomodatie: Acropolis.
De eigenaars Miros en Vicky mochten we direct en zij bezorgden ons hun mooiste appartementen. Inclusief airco én een apart appartement voor de meisjes.
De koffers hebben we niet uitgepakt, we sliepen al zodra we het bed zagen.
Na een uiltje van 3 uurtjes te hebben geknapt, zijn we de boulevard op gelopen om een lunch te scoren. Nikos herkende ons nog van 2 jaar geleden en deed zijn best op de club sandwich.
Na nog wat slenteren maar weer naar onze huisjes. Even zwemmen in het pittoreske zwembad 5x7m2, en liggen op één van de 10 voorradige ligbedden.
We dineerden bij LaScala en zaten heerlijk buiten met uitzicht op de baai. Nog even langs Costa (zou hij ons herkennen?), die niet meer onze namen wist maar wel uitriep: my dear friends from Ollanda! Even heel erg gezellig dit feest der herkenning, mede omdat hij Julia (toen brugpieper nu dametje) direct herkende.
Na de koffie linea recta naar Acropolis voor een lange droomloze nacht.
Tot zover de eerste dag van Verheijens Flying Circus.
Morgen naar het strand....