Dag 10

Dag 8. Palmdale - 29 Palms
Om 6.45 uur eruit, om daarna eenvoudig, doch gratis te ontbijten in het Motel.
Om 8.00 uur reden we weg, richting Big Bear, in de bergen.
Een leuke, maar frisse rit, ik heb het al voor de 4e dag op rij koud. Gelukkig heb ik van een goede vriendin wat Harleykleding mogen lenen, komt prima van pas.
In big Bear Lake hebben we voor het eerst file gereden, het is zaterdag en half Amerika gaat blijkbaar in dát meer zwemmen vandaag.
We drinken Starbucks waar ze ook wifi hebben, heb lekker online bijgebept met Julia.
Het rijden in de bergen was niet leuk, niet plat in de bocht, geen adembenemende S-bocht-situaties, alle Belgen konden ons bijhouden, nee dit hadden we ons anders voorgesteld.
Ook de lunch liep niet zoals afgesproken. Toen we eindelijk een parkeerplaats voor de motor hadden, zei de restauranteigenaar dat hij ons op zaterdag niet kon gebruiken, terwijl er een week geleden al was gereserveerd. Uiteindelijk bij een afhaalrestaurant, zo'n hi-di-ho-familiepark, verrassend lekker gegeten.
Gauw maar naar de Mojave-woestijn, op de grens: California-Arizona.
De woestijnen hier zien er niet zo uit als mijn persoonlijke beeld van een woestijn. In mijn plaatje is het alleen wit / geel zand, 3 loslopende kamelen en zo'n cactus met stekels met aan de rechterkant een extra tak naar boven gericht.
Niets is minder waar: we zien geel zand, met bosjes en plantjes die bijna dood zijn of geheel verdord; als je erover heen kijkt is het een enorm heideveld met dun bezaaide uitgebloeide planten. De temperatuur die bij mijn plaatje zit klopt wel: loeiheet, tegen de 45 graden.
Je móet drinken. In mijn jas zitten standaard 2 flesjes water. Iedere 5 minuten laat ik John drinken, 't is even een gehannes bij 100km/uur. Daarna laat ik een beetje water in zijn nek vallen. Door de woestijn gaat 1 rechte weg, het landschap, de temperatuur en het monotone geronk van de motor omdat we steeds dezelfde snelheid rijden, zorgt ervoor dat ik óf indut, óf compleet in gedachten verzonken de wereld verbeter.
Woestijnritten duren geen kwartier, het zijn enorme oppervlaktes van 150x150 km, 2 uur zit je er zo in.
Na 3/4 van de Mojave-woestijn te hebben doorkruist, verandert het landschap.
Ik neem vreemdsoortige palmen waar, de stam gesplitst in 2 omhoogstaande takken die zich daarna vertakken, alles naar de hemel gericht: de Joshua-tree.
Mormoonse kolonisten hebben deze cactusachtige boom naar de profeet Jozua genoemd, omdat die ook kenmerkend zijn twee armen ten hemel hief.
We bezochten het Joshua-tree National Park, een uitgestrekt gebied met alleen deze bomen. Wat mij opviel dat ze op ongeveer dezelfde afstand van elkaar stonden, iedere boom stond ongeveer in een cirkel met een diameter van 5 meter met slechts lage begroeiing om zich heen.
De Joshua tree, bekend geworden door het beste album ooit van U2, wordt gemakkelijk 800 jaar oud.
Na dé foto (onder de Joshua-tree, armen over elkaar, naar de hemel kijkend net als op de cover van het album) van John en Ronald de tourleider, konden we het park met een gerust hart verlaten.
In het hotel, bij het zwembad, pizza gegeten en om 9 uur al naar bed. Morgen om 4 uur opstaan, zonsopgang in de woestijn aanschouwen.